september 2008 – Chris Arts

Alleen

Donker om me heen

Het puntje licht

Verdween uit zicht

Automaat

Alleen mijn gezicht verraadt

Hoeveel hoop er verdween

Weer voel ik me alleen

Ik hoor wel geluid

Dat maakt me nu niets uit

Ik leef op routine

Voor hen die mijn zorg verdienen

Zwart

Diep zwart

Ongerust

Het trekt hard

Onbewust

Op mijn hoofd druk

Geen geluk

Wil ik mee

Nee

Een glimp licht

Ogen dicht

Paniek

Ik voel me ziek

Ik lig in bed

Ik voel het

Om me heen iets wits

Een gids

Om me te leiden

Naar betere tijden

Maar vannacht zwart

En dat voelt benard

Jij

Je bent me vertrouwd.

Je bent me nabij.

Je weet dat ik van je houd.

Je nestelt in mij.

Je geeft me een geluksgevoel.

Woede, vreugde, boosheid, verdriet,

Je weet wat ik bedoel,

Mijn geluksgevoel vermindert niet.

In deze tijd kom je veel te kort.

Ik kan je niet mijn volle aandacht geven.

We weten waar het aan schort.

Helaas moeten we het zo beleven.

Jij bent er steeds voor mij.

Jij maakt me gelukkig en blij.

Huiskamerisolement

Wel een wandelkaart.

Geen wandeling uiteraard.

Wel de dromen

Maar geen ontkomen

Aan het huiskamerisolement.

Wel de nacht vermoeiend,

De ochtend weinig boeiend

Met ontbijt ruimen en de was

Alsof ik er niet meer bij pas

Met mijn huiskamerisolement.

Wel genieten van de tuin en buiten.

Neen, we zitten niet te fluiten,

Maar langzaam wordt de dag een beetje goed

En dat geeft toch weer moed

Voor een einde aan ons huiskamerisolement.

Goede raad

Hoe kun je woede koelen?

Hoe kun je je gevoelen

Omzetten in wat je wilt

Zonder dat je geest het uitgilt?

Hoe voorkom je telkens de confrontatie?

Hoe bereik je acceptatie

Van die ongewenste situatie

Waarin nauwelijks transitie?

Stop met accepteren!

Zeg maar dat ie moet leren

Zijn onzekerheid te keren.

Wat denkt-ie wel! Hij hoort niet bij de heren.

Als ie zich wat minder aan zou stellen,

Hoef jij je niet te kwellen

Met zijn beperkte zelfredzaamheid.

Hij kan vast beter. Geheid!

Klote dag

Klote dag,

Waarop vloeken mag.

Niks gaat zoals het moet.

Zelfs opstaan gaat niet goed.

Dag van de polikliniek.

Zitten en wachten maakt me ziek.

Ik zak steeds dieper in lethargie

Met als gevolg dat ik nauwelijks iets zie.

Wachten, wachten, wachten.

In mezelf gekeerde gedachten.

Nauwelijks belangstelling voor de dingen om me heen.

Waarom sluit ik me op? Maak ik me alleen?

Waar kan ik het antwoord vinden?

Hoe kan ik mezelf terugvinden?

Hoe word ik weer die ik was?

Op welke manier zorg ik dat ik weer pas.

Bouwen

Ik was je trots.

Ik was je rots.

Op mij kon je bouwen.

Van mij kon je houden.

Waar is mijn zelfbewustheid?

Waar bleef die onafhankelijke tijd,

Waarin ik kon genieten van wat ik deed

En eigenlijk nooit iets me speet.

Mijn wereld is wel heel benauwd,

Beperkt tot mijn lichaam volgestouwd

Met medicijnen en eten

En weinig zelfvertrouwen moet je weten.

Natuurlijk, ik was nooit atletisch.

Natuurlijk ben ik analytisch.

Die twee vormen geen goede band.

Zij zetten wie ik was aan de kant.

Nu kan ik niets beloven,

Maar wil je wel geloven

Dat je op me kunt bouwen

En van me blijven houden.

Lente

Opeens is de lente gekomen.

Knoppen worden bladeren aan de bomen.

Onze aanplant is snel aan het groeien.

Hier en daar beginnen bloemen te bloeien.

De vogels laten zich geregeld horen.

’s Ochtends tegelijk hele koren.

’s Avonds voert de merel het hoogste lied

Met soms een vink in het verschiet.

Veel verder reikt mijn blik niet.

De tuinafscheiding beperkt mijn gebied

En dan mijn beperkte mobiliteit.

Ik hoop op meer bewegingsvrijheid.

Zou de lente kracht geven?

Ook voor ons herstel van leven?

Daar hopen we op; daar werken we voor,

Want ons leven moet door.

Steun

Grote letters zwerven in het rond.

Andere raken al de grond.

Grote luide letters keren wel meer terug,

Soms nachten niet, dan heel vlug.

Vannacht rijgen de letters zich tot zinnen.

Zinnen die aan een reis omhoog beginnen.

Samen vormen ze een gebed

Dat rechtstreeks in de hemel wordt gezet.

Wij zijn dankbaar voor iedere dag.

Wij zijn blij met uw aandacht.

Wij voelen uw kracht

Bij het verwerken van de slag.

Nog veel meer zinnen gaan omhoog,

Passeren de regenboog,

Zoeken uw oren

In de hoop dat u ze zult horen.

Dan verschijnt het laatste woord.

Stil kijk ik, ongestoord:

Voor Olga en jou

Steun

Wanhoop

Boze ogen

Even zonder mededogen.

Wees niet zo met jezelf bezig. Stop!

Zo ken ik je niet. Kop op!

Steeds weer stel je uit,

Bedenk je weer een ander geluid

In plaats van je in te spannen

En je te vermannen.

Ga naar buiten. Het is prachtig weer.

Wandel door de tuin. Geniet keer op keer.

Blijf niet zitten verstijven

En over je twijfels wrijven

Je zegt, dat je weet wat je wil.

Waarom dan mijn gil?

Waarom maak je het voor mij zo zwaar?

We willen toch het beste, nietwaar?

Dan toch weer even bij elkaar.

Dicht aaneen, toch het paar

Dat veel terug moet winnen

En steeds weer zoekt hoe te beginnen.