Bouwen

Ik was je trots.

Ik was je rots.

Op mij kon je bouwen.

Van mij kon je houden.

 

Waar is mijn zelfbewustheid?

Waar bleef die onafhankelijke tijd,

Waarin ik kon genieten van wat ik deed

En eigenlijk nooit iets me speet.

 

Mijn wereld is wel heel benauwd,

Beperkt tot mijn lichaam volgestouwd

Met medicijnen en eten

En weinig zelfvertrouwen moet je weten.

 

Natuurlijk, ik was nooit atletisch.

Natuurlijk ben ik analytisch.

Die twee vormen geen goede band.

Zij zetten wie ik was aan de kant.

 

Nu kan ik niets beloven,

Maar wil je wel geloven

Dat je op me kunt bouwen

En van me blijven houden.

 

Gepubliceerd door

Chris Arts

Sinds ik gestopt ben met betaald werken heb ik de tijd om me met andere leuke dingen bezig te houden. Een van de dingen, die ik graag doe is schrijven. Het is wel zo dat ik dat mijn hele leven al heb gedaan, maar dat was toch vooral juridisch, beleidsmatig of organisatorisch. Natuurlijk was en ben ik ook van de vakantiedagboeken en sinterklaasgedichtjes. Nu wil ik dus proberen mijn taal op een andere manier te gebruiken. In 1945 ben ik in Amsterdam geboren. Dat is de stad van mijn jeugd, de stad waar ik mijn Olga heb ontmoet en de stad waar mijn loopbaan is begonnen. Enkhuizen en West-Friesland zijn onverbrekelijk verbonden met de geboorte van onze kinderen en een deel van hun kindertijd. De kinderen zijn uitgevlogen. We hebben kleinkinderen. Ik ben ernstig ziek geweest. Een aantal gedichten zijn in die periode tot stand gekomen.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.