Wanhoop

Boze ogen

Even zonder mededogen.

Wees niet zo met jezelf bezig. Stop!

Zo ken ik je niet. Kop op!

 

Steeds weer stel je uit,

Bedenk je weer een ander geluid

In plaats van je in te spannen

En je te vermannen.

 

Ga naar buiten. Het is prachtig weer.

Wandel door de tuin. Geniet keer op keer.

Blijf niet zitten verstijven

En over je twijfels wrijven

 

Je zegt, dat je weet wat je wil.

Waarom dan mijn gil?

Waarom maak je het voor mij zo zwaar?

We willen toch het beste, nietwaar?

 

Dan toch weer even bij elkaar.

Dicht aaneen, toch het paar

Dat veel terug moet winnen

En steeds weer zoekt hoe te beginnen.

 

Gepubliceerd door

Chris Arts

Sinds ik gestopt ben met betaald werken heb ik de tijd om me met andere leuke dingen bezig te houden. Een van de dingen, die ik graag doe is schrijven. Het is wel zo dat ik dat mijn hele leven al heb gedaan, maar dat was toch vooral juridisch, beleidsmatig of organisatorisch. Natuurlijk was en ben ik ook van de vakantiedagboeken en sinterklaasgedichtjes. Nu wil ik dus proberen mijn taal op een andere manier te gebruiken. In 1945 ben ik in Amsterdam geboren. Dat is de stad van mijn jeugd, de stad waar ik mijn Olga heb ontmoet en de stad waar mijn loopbaan is begonnen. Enkhuizen en West-Friesland zijn onverbrekelijk verbonden met de geboorte van onze kinderen en een deel van hun kindertijd. De kinderen zijn uitgevlogen. We hebben kleinkinderen. Ik ben ernstig ziek geweest. Een aantal gedichten zijn in die periode tot stand gekomen.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.