Emile van Loonpark

Verrassend blauw kijkt met Sint Jan over de huizen van de Markt op het park. Carnavalsgedruis keert terug bij het geflikker van glazen en geschitter van confettiresten. De natuur neemt het feestgewoel over. Pril ontluiken paars, groen, geel en wit. Zwarte aarde en bruine banken overheersen nog. Grijze keitjes larderen het geheel. De optocht is uiteengevallen. Sommige deelnemers vermeien zich er nog. Hier een bierglas, daar een barcode. Hier een kroonkurk, daar een spuitbus. Takjes, sigarettenpeuken, afvalbakken kijken toe. Verscholen ligt een plastic vorkje; verdoken een zwarte sok.  

Één zwarte sok?

Gepubliceerd door

Chris Arts

Sinds ik gestopt ben met betaald werken heb ik de tijd om me met andere leuke dingen bezig te houden. Een van de dingen, die ik graag doe is schrijven. Het is wel zo dat ik dat mijn hele leven al heb gedaan, maar dat was toch vooral juridisch, beleidsmatig of organisatorisch. Natuurlijk was en ben ik ook van de vakantiedagboeken en sinterklaasgedichtjes. Nu wil ik dus proberen mijn taal op een andere manier te gebruiken. In 1945 ben ik in Amsterdam geboren. Dat is de stad van mijn jeugd, de stad waar ik mijn Olga heb ontmoet en de stad waar mijn loopbaan is begonnen. Enkhuizen en West-Friesland zijn onverbrekelijk verbonden met de geboorte van onze kinderen en een deel van hun kindertijd. De kinderen zijn uitgevlogen. We hebben kleinkinderen. Ik ben ernstig ziek geweest. Een aantal gedichten zijn in die periode tot stand gekomen.

Een gedachte over “Emile van Loonpark”

  1. Wat een mooie en poëtische observaties. Ik keek die dag meestal ergens anders naar, maar weet nu wat ik allemaal miste.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.